Prolog

♫ Deep Purple - Perfect Strangers

Reed od zawsze uważał się za człowieka, którego niełatwo wmanewrować w jakąś kłopotliwą sytuację, z której nie byłby w stanie się wykaraskać. Asertywność - to cecha, którą posiadał od zawsze i z której był bardzo dumny, szczególnie wtedy, gdy jego starszy brat nieustannie prosił go o wykonanie czynności domowej, do której sam był zobowiązany. Pomijając fakt, że odmawianie bratu w niektórych sytuacjach sprawiało mu dziką radość, był przede wszystkim zadowolony z faktu, że nigdy nie znalazł się w centrum wydarzeń, które mogłyby sprawić mu kłopot lub niepotrzebnie zmarnować czas.

Do czasu.

Oprowadzenie nowego ucznia po szkole nie powinno być przecież dla niego żadnym problemem, tym bardziej, że gdy on sam przenosił się z publicznej szkoły w Ohio do szkoły dla chłopców – Dalton Academy, był w dokładnie tej samej sytuacji i również potrzebował pomocy w odnalezieniu się w tym nowym, nieznanym miejscu. W jego przypadku także jakaś biedna dusza była zobowiązana do odejścia od swoich obowiązków i poświęcenia kilku godzin na to, aby oprowadzić Reeda po szkole, pokazać klasy, w których będzie miał lekcje oraz wszystkie inne miejsca, o których powinien wiedzieć. Oraz zdradzić kilka brudnych sekrecików na temat niektórych nauczycieli czy uczniów, jednak to był zdecydowany wyjątek, ponieważ przewodnik Reeda był osobą bardzo gadatliwą, której słowotok był niemożliwy do powstrzymania.

Reed, oczywiście, bardzo chętnie przedstawiłby Dalton nowemu uczniowi, jednak okoliczności były zdecydowanie ku temu niesprzyjające. W czasie wolnym, już po wszystkich zajęciach, obiecał chłopakom wspólne oglądanie filmu, trzecią część Iron Mana i absolutnie nie było mowy o tym, żeby któryś z nich oglądał ten film samodzielnie, bez towarzystwa pozostałej trójki. Nie było to małżeńskim obowiązkiem, jednak w przypadku przygód Iron Mana sprawa była jasna – oglądamy razem, albo wcale.

Presja wywołana przez dyrektora sprawiła, że seans musiał zostać przełożony na inny termin, a Reedowi skutecznie zepsuł się humor, ponieważ naprawdę, naprawdę nie miał ochoty na oprowadzanie po szkole kogoś, kto przez pierwsze dwa tygodnie i tak będzie się w niej gubił.

Chłopak przeciągnął się na kanapie i odłożył książkę na stolik, który wręcz zawalony był papierkami po gumiastych cukierkach, tak uwielbianych przez Davida. Jego przyjaciel siedział po turecku na puszystym, brązowym dywanie i w skupieniu wpatrywał się w partię rozłożonych przed nim szachów. Gra z Owenem stała się w pewien sposób rytuałem, który obu chłopcom dostarczał mnóstwa zabawy, pomimo tego, że była ona z góry przesądzona.

Owen uśmiechnął się do Reeda porozumiewawczo, jakby chciał mu przekazać tajną wiadomość w stylu „nie wiem, po co on tak główkuje, przecież i tak ze mną nie wygra”. Reed parsknął cicho pod nosem, podnosząc się z kanapy.

— Będę się zbierał, im szybciej się z tym uporam, tym lepiej — powiedział, wyciągając telefon z kieszeni, aby się upewnić, że ma jeszcze trochę czasu na dojście do gabinetu dyrektora, który znajdował się na drugim końcu szkoły.

Nie chciał się spóźnić, wystarczająco dużo razy podpadł temu staremu prykowi, chociaż raz nie chciał mieć z nim żadnych problemów.

— Idź, idź. Gry wrócisz, będzie twoja kolej na to, aby zostać przeze mnie rozłożonym na łopatki — odparł Owen, zbijając kolejną już figurę Davida. Gra rozpoczęła się zaledwie dwadzieścia minut temu, a liczba pionków na szachownicy malała z każdą chwilą.

— Tylko pospiesz się! — Zdążył jeszcze krzyknąć, gdy z radosnym uśmiechem zabrał z pola kolejną figurę i położył ją koło swoich stóp.

Reed nie ociągał się, raźnym krokiem wyszedł z pokoju wspólnego i ruszył korytarzem, aby na czas dotrzeć do gabinetu dyrektora i nie narazić się na jego niezadowolenie. Co zdarzyło się już kilka razy, musiał przyznać. Reed nigdy nie robił niczego specjalnie, ostatnim razem przez przypadek zrzucił ze ściany zdjęcie w szklanej szybce z wizerunkiem zmarłego już, któregoś z kolei dyrektora Dalton. Rzucał Davidowi podręcznik od biologii, jednak najwyraźniej jego przyjaciel ma niezwykle dziurawe ręce, gdyż książka minęła cel i z łoskotem uderzyła w ścianę. Następnym razem będzie wiedział, żeby niektóre rzeczy podawać mu osobiście.

Wisielczy humor zadziwiająco szybko go opuścił. Pokaże temu nowemu to, co najważniejsze, zaprowadzi go do jego pokoju, zapozna ze współlokatorem i wróci do pokoju wspólnego, aby wraz z Owenem pograć przez chwilę w szachy. Reed jest nieco lepszym przeciwnikiem niż David, więc jego przyjaciel będzie musiał troszkę bardziej się wysilić, żeby dobyć zwycięstwa.

Stanął przed gabinetem dyrektora i otworzył drzwi.

♡ ♡ ♡

Oto prolog nowego opowiadania, mam nadzieję, że komuś się spodoba ( i - przede wszystkim - że ktoś to przeczyta). Proszę o wyrozumiałość, ostatni raz jakiekolwiek opowiadanie napisałam ponad 3 lata temu, więc wyszłam z wprawy, jednak dam z siebie wszystko. Będę wdzięczna za jakiekolwiek opinie i podpowiedzi, jeżeli coś zgrzyta czy wymaga poprawy. :)